benim bu.
babam, kendi babasını 9 yaşındayken kaybetmiş. 3 kardeşler, en büyük erkek de babam. 9 yaşında çalışmaya başlamış. okuldan çıkınca terzide, terzi kapanınca da köy kahvesinde çalışıyormuş. hafta sonları da pazarlarda bi şeyler satıyormuş. üniversite okumayı çok istemiş ama mümkün olmamış tabii. çok sonradan annemin de etkisi ile aöf'e yazılmış.
o dönemlerde de kendine söz vermiş. ileride çocuğum olduğunda, maddi manevi her şeyimle her zaman yanında olacağım diye. beni aşırı şımarık yetiştirdi bu sebeple :) tabii ben büyüdüm olgunlaştım epey ama evde hala bebek gibi davranılır. kelimenin tam anlamıyla el bebek gül bebek büyüdüğüm için. ilk aşkım da babam.
aşkım kelimesinin hakkını veriyor çünkü. mesela, asla dinlemediği sanatçılar asla hakim olmadığı bi tarz da olsa sırf benim isteğim ve ergenliğim sebebiyle 2009 rock'n coke'a gittik beraber. yaş sınırı vardı zaten, ebeveyn olmadan girilmiyordu festivale. onun haricinde de çok fazla konsere gittik beraber, hayko cepkin başta olmak üzere. tabii bunlar sadece birkaç örnek.
çocuk gibi yani. hangi yaştaysam o da o yaşıma ayak uydurdu bi şekilde. kendi çocukluğunda kendi gençliğinde yaşadığı problemleri benim yaşamamı istemedi. hatta bi şey daha anlatayım:
eylül ayında kpss ve yds'ye girdim. ikisine de beraber gittik zaten eve çok uzaktı. yds'ye gireceğim okulun kapısında beklerken, "gerek yoktu aslında gelmene ben gelirdim" dedim. "yok" dedi, "sağlığım yettikçe seninle her sınava geleceğim.". yahu dedim ne gerek var kaç yaşına geldim falan. dedi ki "ben sınavlara gireceğimde ya da bu tarz durumlarda benimle gelecek bi babam ya da abim falan yoktu. hep bunun acısıyla üzüntüsüyle yaşadım." tabii ben kahroldum. hak da verdim.
kısacası, bazen gerçekten aşırı bunaldığım zamanlar oluyor bu durum sebebiyle. nankörlük olarak adlandırırsanız da anlarım. ama yine de onun hevesini, aşkını bildiğim için her zaman benim
aşkım olmaya devam edecek.